Piemel imperium

Mijn dochter zit in een fase. De piemel fase welteverstaan!
Alles, maar dan ook alles draait momenteel om dit schijnbaar hilarische mannelijke aanhangsel.
Overal ziet madam een piemel in en anders maken we er toch gewoon één!
Druk plakkend en knippend achter de toonbank in de winkel komt ze gierend van de lach het eindresultaat laten zien......kijk mam, een piemelmuts!!! Zelfgemaakte en uitgeknipte piemels prijken in vol ornaat op haar muts. Voor het geval het niet duidelijk genoeg mocht zijn heeft ze er bij elk exemplaar "piemel" bij gezet om hem vervolgens vol trots op te zetten. Voor LUL lopen krijgt meteen een heel andere betekenis :-)

En ze heeft er een oog voor hoor. Loop ik met haar en de honden in het bos zegt ze tegen me: "kijk eens mam, zie je waar de haakjes van mijn bodywarmer op lijken? Op een piemel hahahaha!!

Maar de piemel zorgt voor meer gênante hilariteit. Want ja, wat kun je toch allemaal met zo'n ding,.....juist ja,...neuken! Wat een feest is het toch met zo'n slurf. Ze komt niet meer bij.

Inmiddels rijzen de piemels de pan uit en zorgen voor veel vermaak bij dochterlief.
Elke gelegenheid pakt ze aan om van dit oerlelijke wormvormige aanhangsel een waar kunstobject te maken en weet ze je te overtuigen hoe lachwekkend zo'n ding eigenlijk is.

Hoe moet dat in godsnaam gaan als ze later piemelsjans krijgt met een jongen? Hij mag wel van goede huize komen wil ze hem niet met een piemelcomplex naar huis sturen.
Voordat het zover is leeft ze zich thuis uit. De twee wandelende piemels in huis zijn voorlopig lachwekkend genoeg en hebben de eer volop ten deel te vallen aan haar grappen en grollen.
Gelukkig heeft 1 daarvan zijn diensten al bewezen dus die kan wel tegen een stootje.
En de ander, ach tegen die tijd lacht hij zich rot.
Want zeg nou eerlijk.....een doos vullen met deze humor is ook humor!

;-)

Het Axe-syndroom

Genegenheid en fysiek contact zijn heel belangrijk in ons leven en we hebben er allemaal behoefte aan en het nodig voor o.a. onze emotionele ontwikkeling.
Maar.......er zijn grenzen betreffende met wie. Althans voor mij dan!! Mijn emoties zijn prima ontwikkeld en hoeven niet door vreemden bijgeschoold te worden. Blijkbaar denkt niet iedereen er zo over gezien het volgende vreemde fenomeen waar ik steeds vaker mee te maken krijg.

Laatst liep ik in de stad en het was redelijk rustig. Plek genoeg zou je denken om enige afstand van elkaar te houden. Nou niet dus! Zelf loop ik het liefst op redelijke afstand van anderen. Ik voel me over het algemeen niet aangetrokken tot mijn mede winkelende publiek. De behoefte aan lichamelijk contact staat niet op mijn lijstje van wat ik moet hebben. Maar er zijn dus mensen, die zie je jou kant op komen en die willen dan het liefst over je heen naar hun bestemming??!!
Er is ook een groep die eerst harder loopt dan jijzelf en die dan om één of andere vage reden heel dicht achter je blijven lopen in plaats van langs je heen te gaan. Naast je en half tegen je aan hangen blijkt ook aantrekkelijk te zijn. Onbewust druk ik mijn tas dichter tegen me aan, ja aangezien ik geen andere reden kan bedenken waarom diegene nog net niet in je kruipt moet het toch zoiets zijn. De neiging om me om te draaien en heel hard BOE te roepen kan ik maar met moeite onderdrukken net als het achteruit schoppen of ineens stil te gaan staan.
In de winkels is het niet beter. Hijgend in je nek moeten ze blijkbaar hetzelfde hebben als ik en drukken ze je nog net niet tussen de boterhamworst de koeling in. Overal zitten ze me veel te dicht op de huid. Ik wil ze dan zo graag in hun oor te fluisteren dat ik een besmettelijke ziekte heb die nooit meer over gaat en die erg, ja echt heel erg is!
Ik begrijp helemaal niks van dit zogenaamde Axe-syndroom en het irriteert me mateloos. Dat we in deze huidige tijd amicaler met elkaar omgaan is een feit maar dat mag best bij alleen woorden blijven. Dat opdringerige lichamelijke contact werkt me op de zenuwen. En die zenuwen staan op springen. Dus loop gewoon met een grote boog om me heen, het is voor je eigen bestwil!!

;-) 

  

Ont-vrienden

Het gebeurd ons allemaal. Op een dag zie je dat je ont-vriend bent!!! Je Facebook vrienden aantal is met 1 (of meer) gedaald!!!
Mijn hart staat dan even stil. 'WIE' vind mij niet meer leuk??!!
Meteen ga ik denken of ik ergens iets gemist heb en of diegene boos is of dat er wat anders is gebeurd.
Maar ja dan moet ik wel eerst weten WIE mij niet meer leuk vind. En daar komt het probleem.
Geen idee dus wie het is. Koortsachtig scrol ik door de vriendenlijst heen. Ondertussen denkend en kijkend of ik nog weet wie van de 116 vrienden ik mis waardoor de teller op 115 is komen te staan.

Ter verduidelijking, mijn lijst bestaat uit echte vrienden met een klein plukje familie, veel vriendinnen en vrienden van vroeger, Her en der een kind van die vrienden, wat bekenden en een paar korreltjes die zakelijk en over het algemeen dus geen vrienden zijn.
 Het zegt eigenlijk genoeg als je niet weet wie het is. Het moet me dus koud laten maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Het feit dat iemand je NIET meer leuk vind is moeilijk te verteren.
Dan maar zoeken in de berichten op mijn pagina.....driftig pluis ik reacties en vind ik leuks na. Helaas, het levert niks op.
De irritatie factor begint wakker te worden en ik kan dit niet uitstaan! Als je me niet leuk vind kun je dat ook gewoon in mijn smoel zeggen en niet met dat achterbakse ont-vrienden!

Oké, ik zal eerlijk zijn, soms accepteer ik een verzoek uit beleefdheid die ik dan op redelijk korte termijn weer uit mijn lijst delete. Ik ont-vriend dus ook..... maar anders.
En ja er komen en gaan mensen in je leven, dus ook in je vriendenlijst, maar ook dat is anders.

Na ruim 2 dagen zoeken en denken geef ik het op. Dan vind diegene me maar niet meer leuk.
Lekker belangrijk! Zoek het uit, zonder mij.  Je komt er nog wel achter wie en wat je mist ;-)

Maar het blijft natuurlijk idioot dat het zo'n impact op me heeft en ik het niet kan uitstaan.

Dus mocht je de behoefte voelen om mij NIET meer leuk te vinden en daarmee je lijstje op te schonen.........stuur me ff een berichtje......scheelt mij weer 2 dagen onnodig energie steken in iemand die het dan blijkbaar niet waard is!!

;-)

Zij zien, zij zien wat ik niet zie

Hoe goed ik ook kijk, ik zie het gewoon echt niet! Aan de ruimte te zien die er tussen mijn naaste bestuurder en de stopstreep voor de stoplichten of een auto voor hem zit zou je verwachten dat er een Boeing 747  voor hem staat. Maar ik zie helemaal niks.
Dit fenomeen zie ik steeds vaker in het verkeer. En de bestuurders zijn altijd van de categorie bejaardentehuis. De aanleun groep doet overigens ook een flinke duit in het zakje om met rassen schreden het niveau van irritant bejaard te behalen. Het zijn snelle leerlingen, helaas.

Even ter info, ik en ouderen.....het werkt gewoon niet. Er is wederzijds geen klik. (uitzonderingen daargelaten maar dat zijn er echt heel weinig ;-) En juist daarom kruisen ze dagelijks mijn pad. Nutteloos maar helaas typerend gedrag voor deze groep.

Met het vergrijzen van de maatschappij vergrijzen helaas ook mijn medeweggebruikers. Een ontwikkeling die mij op mijn nog jonge leeftijd veel te vroeg grijze haren en een te hoge irritatie factor bezorgt.  De godvergeten achterlijke capriolen die ze uithalen in het verkeer.........wat zou ik ze graag een doe het zelf pakket van  6 mooie planken schenken voor een voor deze doelgroep bedoelde "sterf eens uit" kist.
Het ergste is nog wel dat je regelmatig van die graftakken op het nieuws ziet die je met een mummelbek trots hoort zeggen dat ze met hun 101 jaar nog een prima chauffeur zijn!! En deze totaal misplaatste conclusie wordt doodleuk bestempeld op een gemeentehuis door middel van een nieuw rijbewijs! Met de pensioenleeftijd van tegenwoordig kan het niet anders dan dat die stempel door een 90 jarige is gezet. Ieder jong weldenkend mens zou hem een aanvraag voor een driewieler meegegeven hebben.
Misschien is de oplossing een leuk skelter parcours op een kerkhof. Donderen ze tenminste meteen in het goeie gat als ze brokken maken!
Maar goed, ik zie dus nog steeds niks. Afstand houden is absoluut een pre in het verkeer maar zodra er extra hectometerpaaltjes geplaatst moeten worden omdat zo'n ouwe iets ziet wat wij niet zien!!??
Ik toeter nog maar een keer dat hij/zij nog wel een klein stukje naar voren kan. Helaas, ik tref er weer niet één die mijn uitzondering op de regel had kunnen zijn. Klapperend met hun klikkers sproeien ze de binnenkant van hun raam vol met hun getier en gescheld. Hun grijze weeïge hoofd en lichaam bij elkaar grijpend omdat het allemaal niet zo stevig meer zit als vroeger. Helaas loopt hij niet blauw genoeg aan en kan hij bij groen licht zijn weg vervolgen.
Ook ik geef gas om veel te snel maar wederom geconfronteerd te worden met het volgende AOWtje........(lees) Afschuwelijke Ouwe Weggebruiker!!!
Het word me teveel.....het zijn er teveel tegelijk. De volgende onzichtbare Jumbo Jet heeft zich al weer aangediend. Ik wil het niet eens meer zien. Het enige waar ik nog aan denk is.....laat me in godsnaam leuk en wijs oud worden. Laat die klik er tussen mezelf en ik dan wel zijn zodat ik niet mezelf het 6 planken doe het zelf pakket cadeau hoef te doen.





;-)

Heet, heter, heetst!

In liefdevolle dienst van mijn kinderen zit ik tussen de hormoonbommetjes van alle maar overwegend zeer jonge leeftijden. Uitspraken als kontjes keuren, pijpbeurten en alles wat daar tussenin zit bereiken mijn gehoorgang . Erger nog ik zit er praktisch met mijn neus bovenop!

Met plaatsvervangende schaamte kijk ik om me heen. Het wordt er helaas niet beter op. Het niveau is schokkend en de uitvoering nog beroerder.

Als vreemde eend in de bijt zit ik met mijn overgangshormonen te worstelen. En dan bedoel ik de hormonale overgang in jaren.

Wat kwam ik hier vroeger als kind vaak om te zwemmen, gezellig met een stel vrienden. De gesprekken waren van onschuldige aard en we hadden een hoop lol. En na sluitingstijd gingen we de weide schoonmaken om met een ijsje als beloning naar huis te gaan!

Mijn opvliegers bereiken een hoogtepunt (of dieptepunt voor sommigen) als ik mezelf tegen die knaapjes hoor zeggen dat hun kleine party worstje nog lang geen knakworst is en ze dus bij lange na niet klaar zijn om voor hotdog te spelen!

Ik weet het, te gênant voor woorden maar zeer vermakelijk. Ze vluchten snel het water in, om af te koelen denk ik.

Want zeg nou eerlijk......een trio in de vorm van een hotdog.....daar wordt je toch wel heel heet van!!

;-)

Happy Face versus Depri Face

Jullie kennen ze vast wel. Die mensen met een eeuwig durende lach op hun gezicht.
Ze zijn niet in een verticale plooi te krijgen. Zelfs niet op de momenten dat dat niet zou misstaan.
Bloed irritant en ik krijg er vreemde neigingen van. Vooral als mijn eigen humeur een day off heeft. Uiteraard weten ze op zulke dagen veelvuldig mijn pad te kruisen.
De blij hoofden op onze planeet, ze wandelen..... om alles lachend, tegen alles lachend en lachend pratend de dagen door. Het aardse leven is blijkbaar één grote lachstuip!

Wat zou ik ze met liefde het lachen laten vergaan. Gewoon voor even. Ik zie mezelf al staan. Hangend aan hun mondhoeken in een poging ze tot op de grond te trekken. Daarbij van alles zeggend om ze aan het janken te krijgen. Die onuitstaanbare grijns moet en zal van hun smoel.
Kansloos natuurlijk en ik wordt als vanzelf hun lachertje van de dag.


Jullie kennen ze vast wel. Die mensen die eeuwig en altijd chagrijnig zijn. De personificatie van het vergaan van de wereld en de mensheid. Altijd klagend over alles en iedereen. Ze weten je altijd het gevoel te geven dat je een waardeloos geval bent en ze krijgen het steeds weer voor elkaar dat je je na een ontmoeting volledig verslagen voelt.
Mijn vreemde neigingen steken ook hier dus resoluut de kop op!
Wat zou ik ze graag ongegeneerd op hun bek slaan om die mondhoeken zover omhoog te krijgen dat ze nooit meer kunnen zakken tot het huidige dieptepunt (excuses voor mijn taalgebruik).
Om te janken dit natuurlijk en door alleen maar naar ze te kijken ga je dat ook vanzelf wel doen.


En wat moet je hier nou mee zal je denken. Nou helemaal niks!!

Ik denk dat ik de eerst volgende keer dat ik een happy face tegenkom heel hard ga huilen en tegen een depri face heel hard ga lachen, om vervolgens in beide gevallen huilend van het lachen weg te lopen!!


;-)

Zwelgje

Gezegend zijn met een goddelijk, onweerstaanbaar, slank lijf is helaas niet voor elke vrouw weggelegd.
Het zogenaamde perfecte beeld van een vrouw dat door o.a. de modebladen wordt neergezet is voor de gemiddelde lady een pain in the ase!!!!
De Punica oase die deze vrouwen aan alle kanten uitstralen geven mijn zelfbeeld een gevoel van.....jammer joh!!
De slanke genen......ik stond erbij en keek ernaar en daar bleef het voor mij dan ook bij.
Maar niet getreurd hoor, ik ben ook gezegend......met ZWELLICHAMEN!!!!
En ik kan je zeggen, ze zijn hierin erg scheutig geweest.
De zwellichamen zitten net als de slanke genen overal in mijn lijf en hebben uitermate veel gevoel voor drama. Ze zijn zelfverzekerd, talentvol en treden dan ook graag op de voorgrond. Dit tot grote ergernis en frustratie van de bezitter. De bijzondere functie van een vrouwenlichaam, het baren van kinderen en de overtuiging waar de Zwellers mee te werk gaan zijn slopend en maken het plaatje van....Ruïne, pas op voor instortingsgevaar, compleet.
Of we nou willen of niet, de huidige maatschappij zorgt ervoor dat je de strijd met die zwellers aangaat. Want wij horen om onbegrijpelijke redenen niet in het perfecte plaatje. En dat willen we met alle geweld nou juist wel. Het gevolg....we zitten uitgehongerd maar strijdlustig als konijnen aan blaadjes sla, op komkommer en aan wortelen te knagen. Broer konijn is er niks bij en Willy Wortel krijgt vanzelf een andere betekenis.
Triomfantelijk sta je dagelijks op de weegschaal en zie je de zwellers als sneeuw voor de zon verdwijnen. Met hernieuwde blik kijk je naar jezelf, en nog eens, en nog een keer. Maar kijk nou eens goed, en wees eens eerlijk naar jezelf. Is dit nou werkelijk het gevoel van geluk? Als ik Stampertje had moeten zijn was ik wel in een andere gedaante op deze planeet terechtgekomen. Dat wipstaartje heeft dan bij mij wel heel uitzonderlijke proporties aangenomen in de vorm van.......!
En dan heb ik het nog niet eens over het zogenoemde JOJO effect. Een vorm van speelgoed waar ik vroeger als kind ijverig mee oefende om het onder de knie te krijgen, altijd mee in de knoop lag maar toch redelijk wist uit te oefenen.

Inmiddels ben ik op het punt beland waarop ik met trots naar mezelf kan kijken. Een lichaam dat de sporen laten zien van 2 prachtige kinderen die het op de wereld heeft gezet. Een lichaam wat straalt omdat er op een goede en gezonde manier voor gezorgd wordt. En mijn Zwellichamen??  Ik hou van ze zoals ze zijn en af en toe verwen ik ze. Zwellend van plezier pakken ze me dan iets steviger vast.

Perfectie....bestaat niet.  Acceptatie wel.
Gelukkig accepteer ik de perfectie van mezelf zijn!

;-) 

Grashappen

Wij zijn echte dierenliefhebbers. Met 3 katten en 2 honden is de chaos in ons huis compleet!
Kater Smurk is de oudste van het stel. Na glorie jaren als reislustige casanova hebben zijn 17 jaren ook zijn sporen achtergelaten. Het resultaat, een meesterlijke oude zeikerd waarvan Marco vind dat het toch wel een keer tijd wordt!!
Woezel en Pip zijn twee poezen zusjes die heerlijk genieten van het leven bij ons. Als dank brengen de dames regelmatig een cadeautje mee in de vorm van fauna en voornamelijk dood :-(
Mijn speciale vriendje Fonds is een vertederend Spaans waterhondje en de Julio Iglesias in huis.
De jongste van het stel is onze Bas. Een Duitse herder van 10 maanden oud en de onbetwiste relnicht in ons gezin!
De afgelopen maanden heeft hij zich ontpopt van een onweerstaanbare pup tot een prachtige knul met de daarbij horende spierkracht. Ik zag het al helemaal voor me. Heerlijk wandelen met de 2 heren met in hun kielzog de poezen dames.
Helaas maak ik in het eerste geval een lichtelijk inschattingsfoutje. De werkelijkheid ligt letterlijk anders. Ronddraaien en vloekend wordt ik achter Bas meegesleurd. De pogingen om hem te stoppen maken het nog hilarischer, voor de toeschouwers welteverstaan, en tevens oh zo charmant loos.
Bas vind het een geweldig spelletje en heeft pret voor 10. En vrouwtje doet zo leuk mee!!!!
Na het nodige grashappen en tegel schuren sta ik als een wilde bij te komen van dit gênante en pijnlijke schouwspel. Haar in de war, benen vastgeketend in de riem en met kleren die niet meer op hun plek zitten. Naast mij een puber die luid blaffend en met de tong uit de bek klaar is voor ronde twee. Helaas voor hem geef ik me gewonnen en met het schaamrood op mijn kaken sleur ik ons beiden naar binnen.
Fonds kijkt me meelevend aan. Hij begrijpt wat ik te verduren heb gehad, ook hij word regelmatig ondersteboven gelopen door zijn lompe Duitse vriend. Met zijn Spaanse charme begrijpt hij als geen ander dat een vrouw zich op straat niet wil laten zien met de allure van een dolle stier!!
Oké, minder vermakelijk voor de buurt maar er zijn grenzen en genoeg is genoeg.
In het kader van......Marco wilde graag een grote hond....schuif ik deze uitlaatservice met Bas af naar hem.
Als ik later rustig lopend met Fonds aan mijn zijde Bas met manlief in hoog tempo voorbij zie komen kijk ik hem proestend na. Loop maar vast door schat, ik kom eraan... enne......rood staat je goed!!!

;-)

Yo we Appen

Sinds een week is ook mijn dochter verguld met een mobiel. Dit na lang wikken en wegen en lichtelijk uit eigen belang, (was elke keer die van mij kwijt) heeft ze er één.
Genietend van het blije smoeltje en me nog niet beseffend wat de gevolgen zouden zijn lach ik smalend mee. Heerlijk dat gevoel om je kind blij te maken.

Na alles geïnstalleerd te hebben gaat ze er driftig mee aan de slag. Foto's maken, spelletjes doen en natuurlijk niet te vergeten WhatsAppen.
In het kader van.....ik laat haar er even van genieten en ze heeft tenslotte nog vakantie.......stel ik het gesprek met afspraken maken over de frequentie van het gebruik nog even uit.
En hier ga ik dus de mist in ;-)
Waar we elkaar in de ochtend goeden morgen knuffelden stuurt ze me nu een goeden morgen met de nodige hartjes via de whatsapp vanuit haar bed. Vervolgens komt er in rap tempo van haar kant een gesprek op gang.
En wat is ze verrekte snel met antwoorden. Terwijl ik nog bezig ben met vraag 1 te beantwoorden is zij al bij vraag 5 en heeft ze me tevens al doodgegooid met alle emotiecoontjes die er maar zijn.
Ik ben er al snel klaar mee en zeg dat ze maar naar beneden moet komen. Mondeling antwoorden heeft in dit geval mijn voorkeur;-)
Maar we zijn er nog niet, nee ze begint net op stoom te komen. Ze appt werkelijk om alles. Van mama mag ik een ei tot een foto van een fles met de vraag of dit de anti-klit voor in haar haar is!!!!!
Nee dan moet je deze gesprekken in de auto hebben. Het stuur heeft sinds een week een hele grote afwijking naar rechts. Heb alle vluchtstroken en parkeerhavens wel zo'n beetje gehad.
En ik ben niet de enige. Papa en broerlief krijgen het ook zwaar te verduren. In dit geval wordt wel haar geduld op de proef gesteld want de twee heren hebben wat meer moeite met het antwoorden in een leesbare taal en zijn daardoor kort van stof. De emotiecoontjes hebben dan ook de voorkeur bij de heren.
Kortom we zijn allemaal de sjaak!
Inmiddels heeft mijn smalende lach plaatsgemaakt voor de boer met kiespijn grijns. Na een week is het de hoogste tijd voor HET gesprek, van vrouw tot vrouw.
Afspraken makend en instemmend hierin staat ze vervolgens op om naar boven te gaan en zegt met een emoticon grijns.....Yo mam, we Appen!!!!

Het volgende gesprek wordt ongetwijfeld van WhatsApp tot WhatsApp!!!!!!



 ;-)

 

Met de ogen dicht kijken.....

Ik ben hem kwijt! Mijn blik Kapucijners!!
Ik zie mezelf terug in de winkel staan en het blik pakken, afrekenen bij de kassa en in de tas belanden. Ik weet dus heel zeker dat hij er moet zijn. Het eten is al bijna klaar en wacht met smart op de bonen.
De irritatie loopt op als ik me herinner dat manlief de tas heeft uitgepakt en ik vermoed dat het blik op een heel onlogische plaats is beland!
Ik zoek dus vervolgens in de koelkast, alle keukenkastjes, kelderkast en zelfs de wc! Van bonen ga je immers schijten dus hij zet ze er vast neer, scheelt een "hoop" gedoe!! Het zou zijn gedachte hebben kunnen zijn ;-)
Maar nee, in geen velde of wegen is mijn blik te bekennen maar hij MOET er zijn!!
Manlief komt thuis en ik vraag hem of hij zich nog kan herinneren waar hij dat blik heeft neergezet.
"ik heb nooit een blik gezien" zegt hij! Maar ik zal even kijken.

Nou dat kijken of zoals zij het noemen "zoeken" ken ik maar al te goed.
Ze, en dit betreft dan mijn kinders en man,  begrijpen maar niet dat je dan je ogen open moet houden en rustig de tijd moet nemen!! Maar nee hoor, steevast na 1 tel komen ze vragen....MAMA weet jij waar dat of dat ligt!!??
Tuurlijk weet mama dat. Wij vrouwen kunnen dat als geen ander, zoeken met onze ogen dicht om vervolgens feilloos de plek te omschrijven waar hetgeen ze zoeken zich bevind.

Helaas werkt dit niet bij mijn blik kapucijners. Lichtelijk geïrriteerd stap ik in de auto, nadat ik (zonder resultaat) uiteraard eerst gekeken heb of mijn blik daar soms ligt. Dan maar een nieuwe halen. Als ik bij de winkel ben en ik de deur van de auto op slot doe ligt mij achterin, op de grond iets aan te kijken. KIEKEBOE!! Hier ben ik!! En ja hoor, mijn blik ligt nog zachtjes na te rollen vanonder de stoel om vervolgens door mij omarmd te worden. Hoe in vredesnaam kom jij daar terecht?? Niet wachtend op een antwoord rijd ik als een blij kind snel weer naar huis!

De blinde vinken thuis lachen zich rot omdat ik dat blik, met wat andere boodschappen er van de week zelf had neergelegd!

Het kijken met open ogen zegt dus niet alles en alles is niet met gesloten ogen te zien!

:-)

Het stortbak gevoel

 

 

Naar de wc gaan is voor mij wel een dingetje. Thuis doe ik niet moeilijk en doe ik wat ik moet doen! De deur vaak openlatend, dat geeft me een vrijer gevoel.
Het feit dat wij vrouwen (ik in elk geval) mijn blaas leeg alsof je een stortbak leeg trekt is een puntje wat mij zorgen baart. Met name als ik op een vreemde wc zit ...en daar komt het....er andere mensen mij kunnen horen!!!

 

Automatisch probeer ik dan de straal zo rustig mogelijk in die pot terecht te laten komen.
Dit gaat gepaard met toch wel gênante posities, houdingen en schaamte gevoel! En waarom eigenlijk??
Als ik de heren hoor kletteren op diezelfde wc en ik mij als beeld denker voor me zie hoe ze lopen te zwaaien met dat ding om juist voor zoveel mogelijk gespetter en gekletter te zorgen dan vraag ik mij af.....waar is het mis gegaan!!??
Het zal het plas chromosoom
wel zijn en bij wie die nou beter ontwikkeld is laat ik in dit geval maar in het midden.

;-)