zondag 30 augustus 2015

Het Axe-syndroom

Genegenheid en fysiek contact zijn heel belangrijk in ons leven en we hebben er allemaal behoefte aan en het nodig voor o.a. onze emotionele ontwikkeling.
Maar.......er zijn grenzen betreffende met wie. Althans voor mij dan!! Mijn emoties zijn prima ontwikkeld en hoeven niet door vreemden bijgeschoold te worden. Blijkbaar denkt niet iedereen er zo over gezien het volgende vreemde fenomeen waar ik steeds vaker mee te maken krijg.

Laatst liep ik in de stad en het was redelijk rustig. Plek genoeg zou je denken om enige afstand van elkaar te houden. Nou niet dus! Zelf loop ik het liefst op redelijke afstand van anderen. Ik voel me over het algemeen niet aangetrokken tot mijn mede winkelende publiek. De behoefte aan lichamelijk contact staat niet op mijn lijstje van wat ik moet hebben. Maar er zijn dus mensen, die zie je jou kant op komen en die willen dan het liefst over je heen naar hun bestemming??!!
Er is ook een groep die eerst harder loopt dan jijzelf en die dan om één of andere vage reden heel dicht achter je blijven lopen in plaats van langs je heen te gaan. Naast je en half tegen je aan hangen blijkt ook aantrekkelijk te zijn. Onbewust druk ik mijn tas dichter tegen me aan, ja aangezien ik geen andere reden kan bedenken waarom diegene nog net niet in je kruipt moet het toch zoiets zijn. De neiging om me om te draaien en heel hard BOE te roepen kan ik maar met moeite onderdrukken net als het achteruit schoppen of ineens stil te gaan staan.
In de winkels is het niet beter. Hijgend in je nek moeten ze blijkbaar hetzelfde hebben als ik en drukken ze je nog net niet tussen de boterhamworst de koeling in. Overal zitten ze me veel te dicht op de huid. Ik wil ze dan zo graag in hun oor te fluisteren dat ik een besmettelijke ziekte heb die nooit meer over gaat en die erg, ja echt heel erg is!
Ik begrijp helemaal niks van dit zogenaamde Axe-syndroom en het irriteert me mateloos. Dat we in deze huidige tijd amicaler met elkaar omgaan is een feit maar dat mag best bij alleen woorden blijven. Dat opdringerige lichamelijke contact werkt me op de zenuwen. En die zenuwen staan op springen. Dus loop gewoon met een grote boog om me heen, het is voor je eigen bestwil!!

;-) 

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten