Zwelgje

Gezegend zijn met een goddelijk, onweerstaanbaar, slank lijf is helaas niet voor elke vrouw weggelegd.
Het zogenaamde perfecte beeld van een vrouw dat door o.a. de modebladen wordt neergezet is voor de gemiddelde lady een pain in the ase!!!!
De Punica oase die deze vrouwen aan alle kanten uitstralen geven mijn zelfbeeld een gevoel van.....jammer joh!!
De slanke genen......ik stond erbij en keek ernaar en daar bleef het voor mij dan ook bij.
Maar niet getreurd hoor, ik ben ook gezegend......met ZWELLICHAMEN!!!!
En ik kan je zeggen, ze zijn hierin erg scheutig geweest.
De zwellichamen zitten net als de slanke genen overal in mijn lijf en hebben uitermate veel gevoel voor drama. Ze zijn zelfverzekerd, talentvol en treden dan ook graag op de voorgrond. Dit tot grote ergernis en frustratie van de bezitter. De bijzondere functie van een vrouwenlichaam, het baren van kinderen en de overtuiging waar de Zwellers mee te werk gaan zijn slopend en maken het plaatje van....Ruïne, pas op voor instortingsgevaar, compleet.
Of we nou willen of niet, de huidige maatschappij zorgt ervoor dat je de strijd met die zwellers aangaat. Want wij horen om onbegrijpelijke redenen niet in het perfecte plaatje. En dat willen we met alle geweld nou juist wel. Het gevolg....we zitten uitgehongerd maar strijdlustig als konijnen aan blaadjes sla, op komkommer en aan wortelen te knagen. Broer konijn is er niks bij en Willy Wortel krijgt vanzelf een andere betekenis.
Triomfantelijk sta je dagelijks op de weegschaal en zie je de zwellers als sneeuw voor de zon verdwijnen. Met hernieuwde blik kijk je naar jezelf, en nog eens, en nog een keer. Maar kijk nou eens goed, en wees eens eerlijk naar jezelf. Is dit nou werkelijk het gevoel van geluk? Als ik Stampertje had moeten zijn was ik wel in een andere gedaante op deze planeet terechtgekomen. Dat wipstaartje heeft dan bij mij wel heel uitzonderlijke proporties aangenomen in de vorm van.......!
En dan heb ik het nog niet eens over het zogenoemde JOJO effect. Een vorm van speelgoed waar ik vroeger als kind ijverig mee oefende om het onder de knie te krijgen, altijd mee in de knoop lag maar toch redelijk wist uit te oefenen.

Inmiddels ben ik op het punt beland waarop ik met trots naar mezelf kan kijken. Een lichaam dat de sporen laten zien van 2 prachtige kinderen die het op de wereld heeft gezet. Een lichaam wat straalt omdat er op een goede en gezonde manier voor gezorgd wordt. En mijn Zwellichamen??  Ik hou van ze zoals ze zijn en af en toe verwen ik ze. Zwellend van plezier pakken ze me dan iets steviger vast.

Perfectie....bestaat niet.  Acceptatie wel.
Gelukkig accepteer ik de perfectie van mezelf zijn!

;-)