Jullie kennen ze vast wel. Die mensen met een eeuwig durende lach op hun gezicht.
Ze zijn niet in een verticale plooi te krijgen. Zelfs niet op de momenten dat dat niet zou misstaan.
Bloed irritant en ik krijg er vreemde neigingen van. Vooral als mijn eigen humeur een day off heeft. Uiteraard weten ze op zulke dagen veelvuldig mijn pad te kruisen.
De blij hoofden op onze planeet, ze wandelen..... om alles lachend, tegen alles lachend en lachend pratend de dagen door. Het aardse leven is blijkbaar één grote lachstuip!
Wat zou ik ze met liefde het lachen laten vergaan. Gewoon voor even. Ik zie mezelf al staan. Hangend aan hun mondhoeken in een poging ze tot op de grond te trekken. Daarbij van alles zeggend om ze aan het janken te krijgen. Die onuitstaanbare grijns moet en zal van hun smoel.
Kansloos natuurlijk en ik wordt als vanzelf hun lachertje van de dag.
Jullie kennen ze vast wel. Die mensen die eeuwig en altijd chagrijnig zijn. De personificatie van het vergaan van de wereld en de mensheid. Altijd klagend over alles en iedereen. Ze weten je altijd het gevoel te geven dat je een waardeloos geval bent en ze krijgen het steeds weer voor elkaar dat je je na een ontmoeting volledig verslagen voelt.
Mijn vreemde neigingen steken ook hier dus resoluut de kop op!
Wat zou ik ze graag ongegeneerd op hun bek slaan om die mondhoeken zover omhoog te krijgen dat ze nooit meer kunnen zakken tot het huidige dieptepunt (excuses voor mijn taalgebruik).
Om te janken dit natuurlijk en door alleen maar naar ze te kijken ga je dat ook vanzelf wel doen.
En wat moet je hier nou mee zal je denken. Nou helemaal niks!!
Ik denk dat ik de eerst volgende keer dat ik een happy face tegenkom heel hard ga huilen en tegen een depri face heel hard ga lachen, om vervolgens in beide gevallen huilend van het lachen weg te lopen!!
;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten